कशास छळसी स्वतः जिवाला
आठव काढून या वळणावर,
तिथेच मी तर भरुन राहिले
अनुभव मजला इथेच क्षणभर!
कधी वार्यावर स्वार होउनी
तुला बिलगते मी नाजुकसर,
गंध होउनी कधी फुलांचा
जादू करते तव श्वासांवर।
रूप घेउनी पानफुलांचे
तिथेच फुलते मी झाडांवर,
शरीर जरी का पडले शिशिरी
चुंबू बघते तुझेच पद, कर!
पाउस होउन कधी मी अवखळ
भिजवू बघते तुझेच आंतर,
कधी कवडसा होत उन्हाचा
निसट-भेटते कधी क्षितिजावर।
नकोस होऊ हळवा वेड्या,
मीलन आपुले असे निरंतर
जवळिक इतकी आपल्यातली
तुझ्याच ह्रदयी माझे मंदिर!
-अनिरुद्ध रास्ते
फारच सुंदर अनिरुद्ध
ReplyDelete