लाट येई पायी माझ्या
वाळूवर फुटतसे।
जाई परत निवांत
मला ओढू बघतसे!
ओढ सोडवत नाही
जातो कंबरखोलात।
धप्पा देई पाठीवर
जल्लोष एकक्षणात!
उसळत फेसाळत
येई एकामागे एक।
कधी आवाज गंभीर
कधी हेलावते मूक!
कधी एकटीच येई
कधी जोडीसाखळीने।
घेरु पाही चारी दीशा
पळतो मी शिताफीने!
अशी मैत्रीण ती माझी
लाट समुद्राची पोर।
खेळ खेळू युगे युगे
नाही आनंदाला पार!
- अनिरुद्ध रास्ते
