तो निघून गुपचुप गेला,
मन तिथेच अडले होते,
नाजूक तिच्या हातांनी
हृदयी धरले होते!
पाय निघेना झाला
तरी कर्तव्याची आस
सोडून तिच्यासह गेला
अपुल्या मोरपिसास!
झोपेत तिच्या वदनावर
असीम शांतता होती
अन् सौख्यसमाधानाची
भरती अखंड होती
वळताच कुशीला खुपली
जरी शय्या ती मखमाली
दर्शन मोरपिसाचे
गालांवर खुलवी लाली!
जरी दूर देहाने
तो कधीही, कितीका झाला
हृदयी प्रेमभराने
चिरंतन माझा झाला!!!
-अनिरुद्ध रास्ते
