जाळे मनिचे

अथांग निळ्यावर 

अर्धी पसरली पाने,

शंभरीतल्या पन्नाशीचा

आलेख काढला त्याने!

विणले वाटे 

विचारजाळे मनिचे

उरले कितितरी

अजून अनुभवण्याचे।

अल्याड जाळिच्या, 

भौतिक विश्व जे जगले

पल्याड राहिले, 

अनंत किती बघण्याचे।

या जाळ्यातच 

अडकला जिवाचा मासा

तुटेल जेव्हा, 

तो क्षण मुक्तिचा खासा!

-अनिरूद्ध रास्ते

पन्नाशी आली!

दुसर्‍या सत्राची तरुणाई आली

पुनर्जन्माची जणु नांदीच झाली

अनुभव, उत्साह घेऊन आली,

आली आली आली पन्नाशी आली!

युवाही नाही नि वृद्धही नाही,

उच्छृंखल नाही नि शिथिल नाही,

संयमासह शक्तीला घेऊन आली

आली आली आली पन्नाशी आली!

कुठे केसांना पांढरी किनार

कुठे नजरेला चाळीशी आधार

सुटलेली पोटं पट्यानी बांधली

आली आली आली पन्नाशी आली!

तूतूमैमै आता सोडून देऊ

मिळाले जे त्याचा आनंद घेऊ

हौसेने जगण्याची वेळ ही आली

आली आली आली पन्नाशी आली!

- अनिरुद्ध रास्ते

चिरंतन माझा कान्हा!

तो निघून गुपचुप गेला,

मन तिथेच अडले होते,

नाजूक तिच्या हातांनी

हृदयी धरले होते!

पाय निघेना झाला

तरी कर्तव्याची आस

सोडून तिच्यासह गेला

अपुल्या मोरपिसास!

झोपेत तिच्या वदनावर

असीम शांतता होती

अन् सौख्यसमाधानाची

भरती अखंड होती

वळताच कुशीला खुपली

जरी शय्या ती मखमाली

दर्शन मोरपिसाचे

गालांवर खुलवी लाली!

जरी दूर देहाने

तो कधीही, कितीका झाला

हृदयी प्रेमभराने

चिरंतन माझा झाला!!!

-अनिरुद्ध रास्ते

बरळिता!

बरळ बरळ बरळ किती

निकस काव्य बाईऽऽऽ

वृत्त-जातिप्रती झटता,

अर्थ कळत नाहीऽऽऽ

दंगुनी व्यंगात बधिर

बरळ बोलती,

निरस निरस कथवुनी

वृत्बंध तोडितीऽऽऽ

बरळाचा भंकससा 

गरळ ओकती,

थातुरमातुर परी शेवटी

स्फुटत स्फुटत जाईऽऽऽ

- अनिरुद्ध रास्ते